Wyjechałem dość późno, bo około dziesiątej. Początek to dobrze znana droga traktem napoleońskim, a potem kawałek asfaltem do Krasnego Lasu. Co mnie zastanowiło to brak kapliczek na drzewach. Specjalnie ich wypatrywałem i żadna nie wpadła w oko. Jeszcze dwa lata temu na tym krótkim odcinku było ich kilka. Nie było większej wycinki, kapliczki nie przedstawiały też większej wartości artystycznej czy historycznej. Może to mnie nawiedziła akurat jakaś ślepota? Dziwna sprawa. Za to można obejrzeć pierwsze kwiatki wiosenne. W trzech kolorach: żółtym, białym i niebieskim. Mi wszystkie one podpadają pod jedną nazwę - zawilec. Może i tak jest rzeczywiście, ale najważniejsze, że jak one się pojawiły, znak to, iż wiosna zaraz buchnie zielenią. Jak są kolory, robi się weselej i lżej się jedzie. Z kronikarskiego obowiązku wspomnę o keszu "ted135_zagadkowa_puszcza" OP0C65. Miejsce ukrycia pozostanie niech tajemnicą, bo to w końcu quiz.
W Krasnym Lesie skręciłem na Cieliczankę. Już na samym początku powstał mały dylemat, którą drogę wybrać. Rozjazd w lesie, a obie drogi identyczne. Musiałem pomóc sobie GPS-em. Po drodze przejeżdża się przez rezerwat Las Cieliczański. Na papierowej mapie wydanej przez Lasy Państwowe, ale i na Geoportalu jest ciągła kreska, w teorii oznaczająca w miarę przejezdną leśną drogę. I tak było przez długi odcinek. Nagle droga skończyła się jak ucięta. Dalej było rozlewisko spowodowane zapewne przez bobry. Na dokładkę powalone drzewa. Jakby nie kombinować, przejścia brak. Postanowiłem poszukać innej dogi. Trochę się cofnąłem i znalazłem starą przecinkę. Jechać się tamtędy specjalnie nie dało, ale w miarę sprawnie udało się przeprowadzić rower. Zresztą przez bardzo piękny las. W końcu dotarłem do rzeczki Starzynka na której było wcześniej wspomniane rozlewisko. Tutaj płynęła zwartym nurtem, ale i tak zbyt szeroko by przeskoczyć. Ładnie się prezentowała z góry, których tutaj nie brakuje. Pomyślałem, że tym razem to już wracać się nie będę. Korzystając z kamienia, powalonego drzewa i roweru jako punktu podparcia przeszedłem przez płytką rzeczkę. Wody było tylko na ćwierć koła.
Za rzeczką dalej trzymałem się przecinki, by zaraz natrafić na jakąś starą drogę. Wjechałem w nią i wkrótce znalazłem się na porządnej leśnej drodze. Po włączeniu GPS okazało się, że do mojego następnego celu, kesza "Rezerwat Przyrody Las Cieliczański" OP5A0D jest tylko około 100m. Zadowolony podjechałem na miejsce, by przekonać się , że to nie koniec kłopotów. GPS uparcie pokazywał mi kawałek w głąb rozlewiska. Czytam opis i okazuje się, że trzeba tam rzeczywiście dotrzeć. Po zwalonym drzewie, za podporę mając znaleziony kij w końcu docieram do miejsca ukrycia skrzynki. Uwielbiam takie schowania. Nie wymagające wielkiej kondycji fizycznej, umiejętności wspinaczki, ale jedynie trochę zdrowego rozsądku i patrzenia gdzie się stawia nogi. Tylko przez jakiś czas nie mogłem jej zalogować, bo trzeba było mieć hasło z pewnej tabliczki, a stare zostały niedawno wymienione na lśniące nowością. Na szczęście autor zareagował dość szybko na moje uwagi.
Trzymając się drogi głównej przez las docieram do Cieliczanki. Wieś mnie rozczarowała. Przynajmniej z drogi głównej, widać jedynie nowe domy i domki letniskowe. Zupełny brak klimatu, jaki czuje się we wsiach rozrzuconych w Puszczy Knyszyńskiej i na jej obrzeżach. Nawet się nie zatrzymując, pojechałem po kolejne skrzynki. Leśna droga z tych główniejszych, więc żwir dobrze ubity i jedzie się prawie jak po asfalcie. W końcu główna droga odbija w prawo, a na wprost widać już most, gdzie ukryty jest kesz "Most nad rzeką Płoska" OP59A5. Na moście jest ładny widok na dolinę rzeki otoczoną lasem. Sama przeprawa zbudowana jest aż z trzech materiałów. Głównie z drewna, ale przypory są betonowe, a to na czym leży cała drewniana konstrukcja jest ze stali. Naprawdę mało zachowało się takich mostów. Z czasem zastępowane są przez całkowicie betonowo - stalowe.
Za mostem jeszcze kawałek jechałem znośną drogą, a potem zaczęło się piekło każdego rowerzysty, czyli sypki piaseczek, którego nie utwardziły nawet niedawne deszcze. Jeszcze z górki jakoś się kręci, ale pod górkę musiałem prowadzić rower.. Na całe szczęście nie był to jakiś długi kawałek i zaraz dotarłem do drogi głównej, którą bez przeszkód dojechałem do wsi Zasady. Nieraz wydawało mi się, że znalazłem koniec świata, ale to miejsce w pełni zasługuje na to miano. Nieoczekiwanie, przed samą wsią przywitała mnie tabliczka "strefa nadgraniczna".
Jadę dalej przez wieś. Zazwyczaj przejeżdżając przez osadę to pies zaszczeka, gdzieś kury chodzą, można nawet człowieka zobaczyć. A tutaj nic, cisza absolutna. Obejścia niezbyt bogate, ale za to czyściutkie z młodą trawką. Czasami nawet zadbany ogródek kwiatowy. Pięknie, ale zarazem jakoś smutno. Zaraz za wsią płynie Supraśl. Widać wystające z wody grube bale, sporo kamieni na brzegu. Pewnie kiedyś był tu most i Zasady nie były takim końcem świata. Za to jest tu teraz kesz "Oaza spokoju" OP6E11. Znaleziony chyba tylko dzięki dobrym duchom OC i opiekujących się takimi miejscami. Czemu, przekona się ten, kto będzie jej szukał.
Nie pozostało mi nic innego, niż po śladach wrócić do Cieliczanki, a stamtąd do Supraśla. Zrobiłem sobie tylko jeden przystanek. Na wspomnianym już moście na rzece Plosce. Poprzednio zauważyłem tu kapliczkę, ale tak byłem zaaferowany keszem, że odjechałem nawet się nie przyglądając specjalnie. Tym razem nadrobiłem zaległości, bo rzeźba jakiegoś ludowego artysty jest warta obejrzenia.
Z Cieliczanki do Supraśla prowadzi ścieżka rowerowa. Fajnie, że jest, ale przez 4km. nie minął mnie ani jeden samochód. Może w pełnym sezonie okazuje się to trafiona inwestycją? Już w Supraślu postanowiłem zjeść obiad. Wybór padł na sprawdzoną "Jarzębinkę". Kartacze z kiszoną kapustą jak zwykle wyśmienite, ale cena podskoczyła od mojej ostatniej wizyty. To pewnie przez to, że miasteczko jest coraz bardziej nawiedzane przez turystów.
Posilony pojechałem do kolejnego kesza "Tama - "Konopielka" OP5973. Jedzie się do niego krętą żwirówką wzdłuż brzegów Supraśli. Główny nurt mijałem po prawej, a z lewej pod drogę podchodziło czasem starorzecze. Oprócz kilku wędkarzy nie spotkałem nikogo. Już przy skrzynce jedyne dźwięki to jakieś ptaszki i szum wody przelewającej się pod kładką przerzuconej nad rzeką.
Chciałoby się posiedzieć tu dłużej, ale robi się dość późno, a do domu jeszcze kilka kilometrów i jedna skrzynka "Pólkowski strumyk" OP5902. Przy ostatnich zabudowaniach Supraśli skręciłem w las na niebieski szlak, który prowadzi wprost do kesza. Przejazd przez las to jak zwykle to czysta przyjemność, gdyby nie mały zgrzyt w postaci motocrossowca. Może bym ich jeszcze znosił, gdyby nie piekielny ryk, jakim obwieszczają swój przejazd. Tym razem na Pólku nie było nikogo. Cała okolica tylko dla mnie. Malowniczy, mały strumyk wpadający do dużej rzeki. Wszystko ładnie, ale okazało się, że w domu nie zrzuciłem opisu do GPS-a, ale wiedziałem z poprzedniej wizyty jakie to mniej więcej miejsce i dość szybko udało się trafić. Chwilę posiedziałem na jednej z licznych ławek ciesząc się ciszą i spokojem.
Z Pólka główną drogą leśną dojechałem do ścieżki rowerowej Białystok - Supraśl, którą często kończę lub zaczynam przejażdżki po Puszczy Knyszyńskiej. W domu byłem około dziewiętnastej, a na liczniku wybiło 70 km. To miała być krótka, lekka przejażdżka, a wyszła wycieczka na prawie cały dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz